اشک یا لبخند؟

سلام دوستان جانان

یه چیزی که جدیدا می خوان مد کنن اینه که وقتی کسی می میره، سوت و کف بزنیم..... یا توی خبرها دیدم که علی لهراسبی گفته به افتخار مرتضی پاشایی همه مابرای یک لحظه هم که شده لبخند بزنیم

 

و......

خب کجای این مساله نگران کننده ست؟

 

یکی از کارهای دشمن اینه که میخواد گریه بر اباعبدالله رو از ما بگیره

یکسری مراسمات عزاداری عجیب و غریب هم نمونه همینه!

 

اما زیاد موفق نبوده

چون وقتی بخواد نوع عزاداری رو عوض کنه، ازش می پرسن:

برا مرده خودت هم همین جور عزاداری می کنی؟/اگه بابات بمیره این کارا رو می کنی؟

 

خلاصه این که این کار خیلی بوداره گرچه به نظرم شاید اکثریت آدمایی که این کارو می کنن، خودشون خبر ندارن

حتی اگه بگیم کاملا هم بی منظوره، ولی بعدا میشه ازش بهره برداری منفی بشه

یعنی فرهنگ عمومی عزاداری ما رو عوض کنن

اون وقت روی فرهنگ خاص عزاداری سیدالشهدا ع هم تاثیر میذاره

حالا  بماند که کلا ذائقه مردم رو هم عوض می کنه و... و می بینید که روز به روز چقد نکات علمی جدیدی کشف میشه (!!)که خنده از گریه بهتره و... یا مثلا یوگای خنده تولید میشه...یا از همون اول زدن تو سرمون که ملت عزایید و فلان!!!

خدا وکیلی خودمون با وجدان خودمون قضاوت کنیم که داغ رو گریه آروم می کنه یا خنده؟